Der dei kvite revebjøllone veks, var det fyrr ein orm som dei kalla vitormen. Han hadde ein raud kam etter ryggen. Koka dei denne ormen, flaut det tri feitkulor upp på søet. Kvar av desse kulone hadde ei sers evne. Ei av dei kunde gjera eit menneskje framsynt, ei kunde gjeva evne til å lækja, og den tridje kunde gjera ein kunnig til å bruka gann.

I Ugelid tente der ei gjenta som dei kalla Blanka-Dorte. Kona i huset hadde ein gong funne ein vit orm og hadde koka han. Ho gjekk sa ut i fjaset, og i medan stod gryta inne så søet skuld e kolna. Då kona kom innatt, sa Dorte at ho kunde fortelja korleis den kalven dei venta, kom til å sjå ut. Kona svara berre: «Å, har du nå vare der og.»

Det fanst sume som var trollkunnige. Og denne kunsta kunde dei nytta på mange måtar. Soleis var det ei kona på Tau som sette ein trenagle inn i veggen. Av denne kunde ho få so mykje mjølk som ho vilde. Men var ho altfor strid, rann det reine blodet or spenane åt kyrne på grannegardane.