Åsgårdsreia rir gjennom luften. Maleri av Peter Nicolai Arbo (1831-1892)
I mørke vinternetter, helst ved juletider, kunne ein venta oskereia. Det var eit tog av ville vette som rei gjennom lufta på svarte, skummande hestar. Først høyrde ein ho som ein svak sus langt borte. Lyden og bråket auka på til nærare ho kom. Då ho for over hus ringla det i bjeller og seletøy. Det var rop og ville låtar, og rabalderet var så sterkt at husa skalv. Folk måtte snarast råd krassa seg og lesa Fader vor. Heldt ein seg ikkje inne, kunne ein verta riven med, og ein såg dei aldri meir. På Vaula fekk ho tak i ei jente. I all larmen høyrde folk ho ropa og skreik, men ingen kunne hjelpa. Leia bar mot Lekvam. På Tau fekk Oksereia tak i ein mann. Det var ikkje fast nok og. Andre fekk rive han laus.
For å verje seg mot Oskereia vart det sett tjørekrossar på fjasdørene. Over inngangsdørene til stovehusa vart det slegne opp hestesko, helst med saumane i. Klas Tau fortaide han kunne minnast fjosdørene på Tau med tjørekrossar. No er det truleg ingen att i Strand som har skolve for Oksereia. Då eg var gut, trudde me neppe på desse historiane. Men det var ikkje fritt det sat att ein agg i holdet etter dei.
Tillegg: Ifølge overtroen består Oskereia eller Åsgårdsreia av kvinner og menn som er kommet brått av dage, selvmordere, druknede og ugjerningsmenn. De har ikke gjort noe så galt at de har kvalifisert seg til helvete, men kommer heller ikke inn i himmelen og er derfor dømt til å flakke om til evig tid.
Guro og Sigurd Fåvnesbane skal være ledere av reia, ridende på hestene Skokne og Grane.
Reia var ute spesielt Lussinatt og julenatt, og hvor de kom, tok de alltid noe med seg. Bare korsets merke på både stuedør og stalldør var vern. Legger en seg ned med armene utstrakt som et kors, skulle en imidlertid være beskyttet mot reia også utendørs.