Barneminner av Olaf G. (Strandbuen 1989)
Eg minnest ein store staute kar,
Som kom for å snakka med han far.
Han hadde planar å byggja ein dam
-for å føra ånå fram, i andre leier
men då i røyr som bleier.
Røyr skulle leggjast - fram til Osen
som då skulle verta - den rike Gosen.
I denne region - skulle byggjast ein stasjon
som skulle produsere - og levere - strømmen sterk
- til drift av store verk.
Dette var planen, som fram blei lagt
- men meir der burde vore sagt.
For bonden blei det ein mager avtale
-utan nokon rikdom å hale.
Det var då, som det er nå
at alltid dei store - får det siste ordet
- ved forhandlingsbordet.
Ja, bonden han måtte nå - dette forstå
at her skulle verte betre tier
med arbeid i dal og lier.
Dette blir då lønn - både for han og hans sønn.
Etter lang divedering - blei det så nivilering.
Staker blei satt opp - frå nederst til topp.
Men så kom slusjen - som ut frå busjen.
Han kom blant annet - frå grenselandet,
med to tome henner - men snus mellom alle tenner.
Han var noe sie i baken - men det vedkom ikkje saken.
Han fekk sin bolig i - Krokehøl,
men her vert ingen fyllesøl.
Dette må då være - til sluskens ære.
Om kvelden han hadde - ei kvilestund,
om natta ein liten - høneblund.
Han hadde det rette sluskelaget
og konne alt som høyrde til faget.
Alt det gjekk, som med liv og lyst,
for her var mot i barm og bryst.
Han jobba og stod i - så han svetta
ikkje berre noke - litevetta,
men i store straumar, nett som i vonde draumar.
For- med spade og spett - går ikkje alt så lett.
Til feisel klangen - høyrtes sluskesangen.
I bårehål han ladde - dynamitt
mens andre var opptatt - kvar med sitt.
Så høyrtes ropet: Varsko heer!
og like etter: Fyr er nå heer!
Så kom smellet - som ga ekko frå fjellet.
Steinen då rauk - og flisene dei fauk.
Så vart det då å ta - trillebåra fatt,
for å trilla bort - den steinen som lå att.
Men då han måtte - ha all sin tanke
på hjul og - trilleplanke.
Skulle han nå - utfor planken kjøre,
blir det kun - hån og latter å høre.
Han hadde hverken - ro eller rast
for her var - alle tiders hast.
Han fram seg hakka - fot etter fot
og bort det måtte - både stein og rot.
Men som allting har - sin ende
blei og her - ett vende.
Når akkorden var ferdig - blei slusken verdig
ett heders minne - som ei bør forsvinne.
Men slusken han for - med all sin dont
for fram seg stilla på - ein annan front.
Men all den røyr i Tunglands strand.
Korleis få dei - oppover land?
Til dette dei kom - to volde mann
frå Ålgård med - sitt hestespann.
Dei kjørte fram - lass etter lass
tilslutt var alt - på sin rette plass.
Så skulle dei alle - saman til ett
og dette gjekk så ganske lett.
Vi ser dei idag - dei ligg der ilag
nett som ein slange - ja ein ormen lange.
Til ytterste rann - er dei fulle av vann,
for turbinens avanse - som ei må stanse.
Generatoren skal produsere - og levere
strøm til Verket - som var satt opp,
kor flagget alt var - heist på topp.
Men lyset over bygda - også strøymde,
og mørketida ein dermed gløymde,
og gleden var stor - fira sør til nor.
Men korlenge får stasjonen i Osen stå.
Ja, den som lever - han får sjå